O gece saat 2 ye kadar aklımı kaçırıyorum sandım, beynim bir bilgisayarın veri akışı gibi inanılmaz yoğun ve hızlıydı resmen dua ettim dursun diye . Uzak bir bölge olmasına rağmen inanılmaz bir sarsıntıyla uyandık, binadan sesler geliyordu çatırtılar ( 15 Katlı bir binada oturuyorum) elektrik yoktu, hiç kaçmayı düşünmedim dua ettim ve bekledim kaçabileceğimi düşünemedim çünkü ilk aklıma gelen yukarıda ki dairelerin çökmeye başlamasıydı oldukça soğukkanlı olduğumu hatırlıyorum. Sonra bitince kalktım ve mumla evde ki hasara baktım ve dışarıya çıktık, dışarıda gördüğüm manzarayla yaşanan durumun vahametini hissettim bir kilometreye yakın araba kuyruğu vardı , bizde ilk sevdiklerimize ulaşmaya çalıştık. Sonra olayları öğrenmeye başladıkça her artçı da dilimin bir yanı uyuştu sanki, ama hiç kaçmadım. Ufak bir butik işletiyordum ve Gölcükten yeni gelmiş ve yeni tanıştığımız genç bir arkadaşın ruh halini hiç unutmuyorum, bir şapkayı bana koklattı ve kokuyu aldın mı dedi, ölü kokusu :( Orada kazı ve kurtarma çalışmalarında bulunmuştu. Birlik oluşturup daha önce çalıştığımız fabrikanın da yardımlarıyla bir kamyon erzak ve battaniye yolladık bir kaç tanıdığımızla direkt o bölgeye gittiler , ulaşabildiklerine onları dağıttılar. Dayımın çok sevdiğim oğlu Gölcükte subaydı ona ulaşmaya çalıştım ne yazık ki ulaşamadım epeydir de görüşememiştik, sonra beni ziyarete geldi o dönem tatile çıkmışlar ama evleri yerle bir olmuştu. Çok hüzünle hatırladığım bir gündür , bu vesile ile depremde yakınlarını kaybeden tüm arkadaşlara sabır diliyorum.